انواع دریافت شبکه هایHD

تقلید تصویر HDTV را "صفحه نمایش گسترده" شکل تصاویر متحرک ، با نسبت ابعاد مستطیل شکل 16. 9 SDTV معمولاً در نسبت تصویر تقریباً مربعی 4.3 ظاهر می شود. از آنجایی که HD دیجیتال است، امکان پخش چندگانه را فراهم می کند، به موجب آن یک ایستگاه تلویزیونی ممکن است برنامه های مختلفی را در چندین کانال به طور همزمان پخش کند. HDTV قادر به پخش صدا در 5.1 کانال "صدای فراگیر" است که نسبت به استریو معمولی ظریف تر است.

دولت ایالات متحده در 17 فوریه 2009 تمام ایستگاه‌های تلویزیونی تمام قدرت را موظف کرد که سیگنال‌های آنالوگ را به دیجیتال - البته نه لزوما HD- تغییر دهند، اما در اوایل فوریه این مهلت تا 12 ژوئن 2009 تمدید شد. تبدیل، همراه با نیاز HDTV به صفحه نمایش دیجیتال، دستگاه های تلویزیون سنتی لوله اشعه کاتدی (CRT) را منسوخ کرد . متداول ترین نوع تلویزیون HD، یک صفحه نمایش کریستال مایع (LCD) با نور پس زمینه توسط دیودهای ساطع کننده نور است که تلویزیون LED نامیده می شود.

تلویزیون با کیفیت بالا (HD یا HDTV) سیستم تلویزیونی را توصیف می کند که وضوح تصویر بسیار بالاتری نسبت به نسل قبلی فناوری ها ارائه می دهد. این اصطلاح از سال 1936 استفاده شده است، اما در دوران مدرن [چه زمانی؟] به نسل بعد از تلویزیون با تعریف استاندارد (SDTV)، که اغلب به اختصار HDTV یا HD-TV نامیده می شود، اشاره دارد. این فرمت ویدئویی استاندارد فعلی است که در اکثر برنامه ها استفاده می شود: تلویزیون پخش زمینی، تلویزیون کابلی، تلویزیون ماهواره ای و دیسک های بلوری.

HDTV ممکن است در فرمت های مختلف منتقل شود:

720p (1280 پیکسل عمودی × 720 خط افقی): 921600 پیکسل
اسکن 1080i (1920×1080): 1036800 پیکسل (1.04 مگاپیکسل)
اسکن پیشرونده 1080p (1920×1080): 2073600 پیکسل (2.07 مگاپیکسل)

برخی کشورها از وضوح غیر استاندارد CEA نیز استفاده می‌کنند، مانند 1440×1080i: 777600 پیکسل (0.78 مگاپیکسل) در هر فیلد یا 1555200 پیکسل (1.56 مگاپیکسل) در هر فریم است.

هنگامی که HDTV با دو مگاپیکسل در هر فریم ارسال می شود، تقریباً پنج برابر بیشتر از SD (تلویزیون با کیفیت استاندارد) پیکسل ارائه می دهد. وضوح افزایش یافته تصویر واضح تر و دقیق تری را ارائه می دهد. علاوه بر این، اسکن پیشرونده و نرخ فریم بالاتر منجر به تصویری با سوسو زدن کمتر و ارائه بهتر حرکت سریع می‌شود. HDTV همانطور که امروزه شناخته می شود اولین بار پخش رسمی خود را در سال 1989 در ژاپن تحت سیستم آنالوگ MUSE/Hi-Vision آغاز کرد. HDTV به طور گسترده در سراسر جهان در اواخر 2000s پذیرفته شد.

خنده دار است که به لوازم خانگی قدیمی نگاه کنیم و بخندیم که چقدر خام و بی فایده به نظر می رسند. تلویزیون‌های دهه‌های 1940 و 1950، با قاب‌های چوبی صیقلی و پرده‌های سوراخ‌دار، اکنون برای ما پوچ به نظر می‌رسند و فقط برای موزه‌ها مناسب هستند. در زمان خود، آنها از فناوری های پیشرفته استفاده می کردند - بهترین چیزهایی که با پول می شد خرید. به همین ترتیب، تلویزیون‌هایی که امروز همه به آن خیره می‌شویم، کمی قدیمی به نظر می‌رسند، زیرا همیشه چیزهای جدیدتر و بهتری در افق وجود دارد. در دهه 1990، HDTV (تلویزیون با کیفیت بالا) نمونه ای از این "موارد جدیدتر و بهتر" بود. امروز، کاملاً عادی است. اما چه چیزی آن را با تلویزیون های قبلی متفاوت می کند؟ و بعد چه خواهد شد؟ بیایید نگاه دقیق تری بیندازیم!

HDTV چیست؟

همه تلویزیون‌ها تصاویر خود را به یک شکل می‌سازند و یک تصویر بزرگ از بسیاری از نقاط، مربع‌ها یا مستطیل‌های کوچک به نام پیکسل می‌سازند. بزرگترین تفاوت بین HDTV و آنچه قبل از آن بود (که به عنوان تلویزیون با کیفیت استاندارد یا SDTV شناخته می شود) تعداد بسیار زیاد این پیکسل ها است.
پیکسل های بیشترداشتن در صفحه نمایش تقریباً یکسان، تصویر بسیار دقیق تر و وضوح بالاتری را ارائه می دهد - همانطور که کشیدن یک عکس با یک مداد ظریف، تصویری با جزئیات بیشتر را نسبت به زمانی که از یک مداد رنگی ضخیم استفاده می کنید، ایجاد می کند. تصاویر SDTV معمولاً از 480 ردیف پیکسل که روی هم چیده شده اند، با 640 ستون در هر ردیف ساخته می شوند. HDTV، در مقایسه، معمولاً از 720 یا 1080 ردیف پیکسل استفاده می کند، بنابراین وضوح آن تا دو برابر SDTV سنتی است. یکی از استانداردهای اولیه HD، HD Ready، که در سال 2005 معرفی شد، به حداقل وضوح 720 ردیف نیاز داشت. امروزه، اکثر تلویزیون های HD به عنوان Full HD (FHD) توصیف می شوند: آنها از 1080 ردیف پیکسل و 1920 ستون استفاده می کنند که در مجموع تقریباً 2 میلیون پیکسل (2 مگاپیکسل) در مقایسه با حدود 300000 (0.3 مگاپیکسل) در یک صفحه نمایش SDTV یا کمی بیشتر است. شش برابر بیشتر (برای مقایسه، چشمان ما حاوی 130 میلیون سلول تشخیص نور به نام میله ها و مخروط ها است، بنابراین بینایی ما در واقع 130 مگاپیکسل است. به عبارت دیگر، تصاویر ایجاد شده بر روی شبکیه ما حداقل 50 برابر دقیق تر از تصویر هستند.

روش دیگری که در آن HDTV با SDTV متفاوت است، در نحوه رنگ آمیزی پیکسل ها بر روی صفحه نمایش است. در SDTV و در نسخه‌های قبلی HDTV، ردیف‌های فرد ابتدا نقاشی می‌شدند و سپس ردیف‌های زوج در بین آنها نقاشی می‌شدند، قبل از اینکه ردیف‌های فرد با فریم بعدی نقاشی شوند (تصویر متحرک بعدی در دنباله). به این حالت interlacing می‌گویند، و به این معنی است که می‌توانید صفحه را سریع‌تر از زمانی که هر ردیف را به ترتیب نقاشی کنید (که به آن اسکن پیشرونده می‌گویند) با یک تصویر پر کنید. روی تلویزیون‌های قدیمی اشعه کاتدی و تلویزیون‌های LCD خام‌تر که تصاویر را کندتر از امروز می‌سازند، بسیار خوب کار می‌کرد، اما اکنون دیگر فناوری‌های LCD بهتری وجود دارد. به همین دلیل، بهترین تلویزیون‌های HD به جای آن از اسکن پیشرونده استفاده می‌کنند، به این معنی که تصاویر سریع‌تری (مثلاً بازی‌های بیسبال) را با جزئیات بیشتر و روان‌تر ترسیم می‌کنند. بنابراین وقتی تلویزیون HD را می بینید که با کیفیت 1080p توصیف می شود، به این معنی است که دارای 1080 ردیف پیکسل است و تصویر با اسکن پیش رونده ساخته می شود. یک تلویزیون HD با برچسب 720i فقط 720 ردیف دارد و ازinterlacing استفاده می کند. یک 720p دارای 720 ردیف است و از اسکن پیشرونده استفاده می کند. (SDTV) از نظر فنی با استفاده از همان اصطلاحات به عنوان 480i توصیف می شوداین یک فناوری دیجیتال است.

در جایی که SDTV یک فناوری آنالوگ قدیمی بود، HDTV اساساً دیجیتال است، که به معنای تمام مزایای پخش دیجیتال است: سیگنال‌های از نظر تئوری قابل اعتمادتر با تداخل کمتر، کانال‌های بسیار بیشتر، و تنظیم مجدد خودکار. به راحتی می توانید ببینید که چگونه SDTV لوله اشعه کاتدی قدیمی از اولین فناوری تلویزیون توسعه یافته توسط افرادی مانند John Logie-Baird تکامل یافته است. SDTV شامل پرتوهای الکترونی است که در سراسر صفحه ای که توسط آهنرباهای الکترومغناطیس کنترل می شود، عبور می کند، بنابراین کاملاً یک فناوری آنالوگ است. HDTV کاملاً متفاوت است زیرا یک سیگنال دیجیتالی ارسال شده را دریافت می کند و آن را به تصویری که روی صفحه می بینید تبدیل می کند.

چگونه پیکسل های بیشتری را در یک فضا قرار می دهید؟

HDTV در مورد انجام بیشتر یا کمتر است.قرار دادن «تصویر بیشتر» تقریباً در همان فضا، اما دقیقاً چگونه این کار را انجام می دهید؟ در تلویزیون‌های تیوب پرتوی کاتدی، اندازه پیکسل‌ها در نهایت به این بستگی دارد که چگونه می‌توانیم باریکه الکترونی را به‌طور دقیق نشانه‌گیری و هدایت کنیم و اینکه آیا می‌توانیم تصویری را به‌قدری سریع ترسیم و تازه‌سازی کنیم تا شبیه یک تصویر متحرک به نظر برسد. حتی اگر بتوانید تعداد خطوط یک تلویزیون را دوبرابر کنید، اگر نتوانید تمام آن خطوط را به اندازه کافی سریع بکشید و تازه کنید، به سادگی تصویری جزئی تر اما تندتر خواهید داشت.

زمانی که لوله‌های پرتو کاتدی جای خود را به فناوری‌های دیگر مانند LCD و پلاسما دادند، اما به دلایل مختلف، همین مشکل وجود داشت. در این تلویزیون ها، پرتو الکترونی اسکن وجود ندارد. درعوض، هر پیکسل توسط یک سلول مجزا بر روی صفحه ساخته می‌شود که توسط یک ترانزیستور a (سوئیچ الکترونیکی کوچک) روشن یا خاموش می‌شود، بنابراین اندازه یک پیکسل اساساً با توجه به اینکه چقدر می‌توانید آن سلول‌ها را کوچک کنید و با چه سرعتی می‌توانید تغییر دهید تعیین می‌شود. آنها را روشن یا خاموش می کنند. باز هم، کوچک‌تر کردن پیکسل‌ها کمکی به شما نمی‌کند، اگر نمی‌توانید آن‌ها را با سرعت کافی جابه‌جا کنید تا تصویری نرم و متحرک ایجاد کنید.

مزایا و معایب HDTV

کیفیت تصویر (یا وضوح تصویر) بدیهی است که بزرگترین مزیت تلویزیون های HD است، اما این اولین چیزی نیست که متوجه می شوید. اگر تلویزیون‌های HD را با تلویزیون‌های قدیمی که حدود 20 سال پیش رایج بودند مقایسه کنید، می‌توانید بلافاصله متوجه شوید که آنها بسیار مستطیلی‌تر هستند. این را در اعداد نیز می توانید ببینید. یک تلویزیون به سبک قدیمی با تصویر 704 در 480 دارای صفحه نمایشی است که حدوداً 1.5 برابر پهن تر از ارتفاع آن است (فقط 704 را بر 480 تقسیم کنید). اما برای یک تلویزیون HD با صفحه نمایش 1920 در 1080، نسبت 1.78 (یا 16:9) است که بسیار بیشتر شبیه یک صفحه فیلم است. این تصادفی نیست: نسبت 16:9 به طور خاص انتخاب شد تا مردم بتوانند فیلم ها را به درستی در تلویزیون خود تماشا کنند. (اگر سعی می کنید یک فیلم با صفحه عریض را روی یک صفحه تلویزیون SDTV تماشا کنید، بخشی از تصویر را برش می دهید زیرا بزرگنمایی می شود تا صفحه نمایش مربعی شما پر شود یا باید تصویر کوچکتر با نوارهای سیاه در بالا و پایین را برای حفظ آن تحمل کنید. تصویر گسترده تر - مانند تماشای یک فیلم از طریق یک صندوق پستی.) رابطه بین عرض و عمق یک تصویر تلویزیونی را نسبت تصویر می نامند. به طور خلاصه، HDTV نسبت تصویر بزرگتری نسبت به SDTV دارد. در مورد معایب چطور؟ یکی وجود سیستم ها و استانداردهای رقیب است. به طور معمول، HDTV می تواند به معنای 720p، 1080p یا 1080i باشد، و این فقط مربوط به خود دستگاه تلویزیون (گیرنده) نیست، بلکه مربوط به تمام کیتی است که تصویر را در ایستگاه تلویزیون تولید می کند و آن را به خانه شما می رساند، از جمله دوربین تلویزیون. و تجهیزات فرستنده و هر چیز دیگری در طول مسیر. به عبارت دیگر، ممکن است وضعیتی داشته باشید که سیگنال 1080i یا 1080p باشد اما تلویزیون خانه شما 720p باشد، یا سیگنال 1080i باشد اما مجموعه 1080p باشد، در این صورت مجموعه یا سیگنال را نمی پذیرد یا برای تبدیل مناسب آن، که ممکن است کیفیت آن را کاهش دهد. این مشکل تا حد زیادی ناپدید شده است اکنون افراد بیشتری روی 1080 p به عنوان نسخه استاندارد HDTV که به عنوان Full HD (FHD) نیز شناخته می شود، همگرا شده اند.

با این حال، تلویزیون های HD فقط سیگنال های خود را از خطوط کابلی یا ماهواره ای دریافتی نمی گیرند بلکه بیشتر مردم سیگنال‌هایی مانند پخش‌کننده‌های DVD، پخش‌کننده‌های Blu-Ray، کنسول‌های بازی یا لپ‌تاپ‌ها را نیز دریافت می‌کنند. اگرچه تلویزیون های HD مناسب به راحتی می توانند بین این نوع ورودی ها جابجا شوند، اما بدیهی است که کیفیت تصویری که دریافت می کنید به اندازه کیفیت سیگنالی است که دریافت می کنید. علاوه بر این، برنامه ها و فیلم های قدیمی پخش شده در تلویزیون ممکن است همچنان در فرمت SDTV باشند، بنابراین آنها به سادگی به اندازه صفحه نمایش HDTV بزرگ می شوند (با فرآیندهایی مانند درون یابی)، که اغلب باعث می شود تصویر بدتر از آنچه در یک تلویزیون "لوله ای" قدیمی به نظر می رسد به نظر برسد. ارزش این را دارد که هنگام انتخاب یک تلویزیون جدید به این نکته توجه داشته باشید: اگر عادت دارید چیزهای قدیمی و قدیمی زیادی تماشا کنید، ناگهان انتظار نداشته باشید که به طور جادویی جدید و فوق العاده به نظر برسد.

رادیو و تلویزیون HDTV

NHK به عنوان یک شرکت خدمات عمومی دولتی تحت کنترل وزارت ارتباطات ژاپن تاسیس شد. فعالیت خود را در سال 1926 با ادغام ایستگاه های رادیویی در توکیو، اوساکا و ناگویا آغاز کرد. از سال 1930، NHK به یک رسانه تبلیغاتی برای دولت نظامی‌گرای فزاینده ژاپن تبدیل شد. با قانون پخش جدید در سال 1950، NHK منحل شد و یک شرکت پخش عمومی جدید ، همچنین NHK ، تشکیل شد. قانون مداخله دولت در برنامه ها را ممنوع کرد و همچنین برای اولین بار اجازه رقابت توسط ایستگاه های پخش خصوصی را داد. NHK پخش تلویزیونی را در سال 1953 آغاز کرد.
NHK، که تبلیغات پخش نمی کند، به طور کامل توسط هزینه های پرداخت شده مخاطبان پشتیبانی می شود. یکی از شبکه‌های تلویزیونی آن برنامه‌های آموزشی و دیگری برنامه‌های عمومی شامل اخبار (که مخصوصاً به آن اشاره شده است)، برنامه‌های فرهنگی، ورزشی (به‌ویژه کشتی سومو و بیسبال) و سرگرمی ارائه می‌دهد. هر دو شبکه را می توان در سراسر جزایر اصلی ژاپن دید. آزمایشگاه های NHK یک سیستم تلویزیونی با استفاده از 1125 خط اسکن توسعه دادند و برخی از برنامه های ماهواره ای آن روزانه از این سیستم با کیفیت بالا استفاده می کنند. از سال 1951، این شبکه از قدیمی ترین و بزرگترین گروه موسیقی کلاسیک ژاپن، ارکستر سمفونیک NHK حمایت مالی کرده است.

تلویزیون کابلی

تلویزیون کابلی ، به طور کلی، هر سیستمی که سیگنال های تلویزیونی را با استفاده از کابل های کواکسیال یا فیبر نوری توزیع می کند. این اصطلاح همچنین شامل سیستم هایی می شود که سیگنال ها را تنها از طریق ماهواره توزیع می کنند. سیستم های تلویزیون کابلی در اواخر دهه 1940 در ایالات متحده ایجاد شدند و برای بهبود دریافت پخش شبکه های تجاری در مناطق دورافتاده و تپه ای طراحی شدند. در طول دهه 1960، آنها در بسیاری از مناطق بزرگ شهری معرفی شدند، جایی که دریافت تلویزیون محلی به دلیل انعکاس سیگنال های ساختمان های بلند کاهش می یابد. معمولا به عنوان شناخته شده استتلویزیون آنتن اجتماعی (CATV)، این سیستم های کابلی از "آنتن جامعه" برای دریافت سیگنال های پخش (اغلب از ماهواره های ارتباطی) استفاده می کنند، که سپس آنها را از طریق کابل ها به خانه ها و موسسات در منطقه محلی مشترک سرویس ارسال می کنند. مشترکین هزینه خدمات ماهانه مشخصی را علاوه بر هزینه نصب اولیه می پردازند.

قابلیت کانال دو طرفه

از اواسط دهه 1970، سیستم های تلویزیون کابلی که خدمات ویژه ای ارائه می دهند، رو به افزایش بوده است. این سیستم‌ها علاوه بر ارائه سیگنال‌های باکیفیت به مشترکین، تلویزیون اضافی را نیزبه کانال ارائه می‌کنند . برخی از این سیستم‌ها می‌توانند 50 یا بیشتر کانال را ارائه دهند، زیرا سیگنال‌هایی را که در باند پخش تلویزیونی معمولی و همچنین فرکانس‌های پخش نشده پخش می‌شوند، توزیع می‌کنند. یک دستگاه تبدیل فرکانس به مجموعه تلویزیونی مشترک متصل است تا این سیگنال‌های فرکانس‌های پخش نشده را در خود جای دهد. افزایش تعداد کانال ها امکان پخش برنامه های گسترده از جمله پخش از شهرهای دور، گزارش های مداوم وضعیت آب و هوا و بازار بورس، برنامه های تولید شده توسط گروه های اجتماعی و موسسات آموزشی، و دسترسی به برنامه های تلویزیونی پولی مانند تصاویر متحرک اخیر و رویدادهای ورزشی که از تلویزیون پخش نمی شوند را فراهم می کند.

رشد تلویزیون کابلی

تا دهه 1980، سه شبکه اصلی - ABC، CBS و NBC - از یک انحصار مجازی در آمریکا برخوردار بودند.
یکی دیگر از ویژگی های ارائه شده توسط اپراتورهای کابلی که بیشتر است قابلیت کانال دو طرفه که مشترکین را قادر می سازد تا با امکانات برنامه نویسی یا مراکز اطلاعاتی درون سیستم ارتباط برقرار کنند. با استفاده از اتصال کابلی، بینندگان خانگی می توانند، برای مثال، در نظرسنجی های عمومی شرکت کنند یا انواع مختلفی از مطالب نوشتاری و گرافیکی را فراخوانی کنند ( به عنوان مثال، نقل قول از کتاب های مرجع، برنامه کنسرت ها، و دستور العمل ها). ویژگی دوم توسط سیستم هایی به نام ارائه می شود videotex که برای اولین بار در بریتانیای کبیر و آلمان غربی معرفی شدند . سیستم‌های تلویزیون کابلی دو طرفه به طور فزاینده‌ای به مشترکین دارای رایانه خانگی اجازه می‌دهند تا با شبکه‌های رایانه‌ای مرتبط شوند و به مشترکان اجازه دسترسی به بانک‌های داده و امکان تعامل با سایر کاربران آنلاین را می‌دهند. اپراتورهای کابلی همچنین فشرده سازی ویدئو، انتقال دیجیتال و تلویزیون با کیفیت بالا ( HDTV ) را آزمایش کرده اند.
در ایالات متحده، دولت به صنعت تلویزیون کابلی در دهه1990 اجازه داد تا با شرکت های کابلی ازمایش تلفن انجام دهند و به شرکت های تلفن اجازه داد تا برنامه های تلویزیون کابلی را توزیع کنند.
سر آیزاک شونبرگ ، (متولد 1 مارس 1880، پینسک ، روسیه [اکنون در بلاروس] - درگذشته 25 ژانویه 1963، لندن ، مهندس)، مخترع اصلی اولین مدل با کیفیت بالا.سیستم تلویزیونی ، که توسط شرکت پخش بریتانیا (بی بی سی) برای اولین پخش تلویزیونی عمومی با کیفیت بالا (از لندن، 1936) استفاده شد.

قبل از مهاجرت به انگلستان در سال 1914، شونبرگ اولین ایستگاه های رادیویی را در روسیه نصب کرده بود. برای شرکت بریتانیایی صنایع الکتریک و موسیقی (EMI)، او رهبری یک گروه تحقیقاتی را بر عهده داشت که (35-1931) یک نوع پیشرفته از لوله دوربین (Emitron) و یک لوله پرتو کاتدی خلاء نسبتاً کارآمد برای گیرنده تلویزیون. تا سال 1964، بی‌بی‌سی به استانداردهای فنی پیشنهادی او پایبند بود: 405 خط اسکن و 25 عکس بدون سوسو در ثانیه. شوئنبرگ در سال 1962 لقب شوالیه را دریافت کرد. کوچکترین پسر او، دیوید شوئنبرگ، یک فیزیکدان مشهور شد.

V-chip یک دستگاه الکترونیکی است که برای مسدود کردن محتوای تلویزیون طراحی شده است. در تعدادی از کشورها، از جمله ایالات متحده، کانادا و برزیل، برنامه های تلویزیونی بر اساس میزان محتوای خشونت آمیز یا جنسی، زبان تند، مضامین بزرگسالان و غیره رتبه بندی می شوند. این رتبه بندی همراه با برنامه پخش می شود. والدین می‌توانند تلویزیون را طوری برنامه‌ریزی کنند که نمایش‌های بالاتر از یک سطح رتبه‌بندی مشخص را مسدود کند. در حالی که طرفداران V-chip ادعا می کنند که کنترل را در دست والدین قرار می دهد، مخالفان استدلال می کنند که ممکن است خشونت و رابطه جنسی را به همان شیوه ای که فیلم های درجه بندی شده برای بزرگسالان اغلب توسط نوجوانان دنبال می شود، جذاب کند. بعلاوه، تشخیص انواع خشونت با تراشه V برای والدین دشوار است (مثلاً نمایش مجدد نبردها، کارتون ها و خشونت های بی دلیل ). در ایالات متحده قانون ارتباطات از راه دور در سال 1996 نصب تراشه های V را در تمام تلویزیون های جدید از سال 2000 الزامی کرد.